Zondag 23 maart 2025 – 3e zondag Veertigdagentijd
De toren van Siloam die instort: Een enorme catastrofe. Hoe actueel. Oorlog, ellende, doden, slachtoffers. Talloze mensen op de vlucht, steden in puin geschoten, wij kunnen het niet aanzien…kijken ernaar…Confrontatie met ons vermeende veilige leven, torens van geld en macht. Het kan maar zo voorbij zijn. Wereldwijd verbonden economische systemen dreigen in elkaar te storten, een wereld-voedselcrisis dreigt.
Dan het evangelie….kan het ons helpen ons tot dit alles te verhouden in onze onmacht, onze aandacht richten? Jezus confronteert ons met onszelf als we bij Hem komen om zijn mening. We horen dat Hij elk denken dat zonde en schuld koppelt aan ellende straf en dood volstrekt en radicaal afwijst. Volstrekt niet zeg ik u! Hier doorbreekt Jezus in een klap ons verstoorde denken. Denken jullie soms dat zij alleen zondaars waren? Nee, de essentie van al het leed is dat de relatie tot de Schepper van hemel en aarde verstoord is. Bekeer u, als u niet tot bekering komt….
Bekering. Sleutelmoment voor het herstel van de relatie tot de Heilige, de bron van alle leven. Een oproep juist nu in deze veertigdagentijd. Bekeer u….kom tot je-Zelf, je Schepper. Wij worden aangesproken op dat diepste punt in onszelf waar het vermogen ligt tot omkeer, tot het gaan van de goede weg. Tot bekering komen. Stop met oordelen, stop met het verstoorde denken en praten over schuld en straf, over de ander, over onszelf. Wees stil. Richt je op die binnenweg van je bestaan. Psalm 103 schetst die weg. We horen hoe de psalmist heeft ervaren er niet alleen voor te staan. God is erbij, oneindig liefdevol is Zijn werkzaamheid. Vergevend, helend. Terugkeer naar de Bron van leven, – van vreugde om ieder klein moment van genade en goedheid tussen mensen. Godzijdank gebeurt er in alle ellende nu ook veel goeds.
De dringende oproep van Jezus tot bekering legt hij verder open met de gelijkenis van de onvruchtbare vijgenboom in de wijngaard. Hij gidst ons binnen in de Godsrelatie, de wijngaard van het leven. Het gaat over ieder van ons. Hoezeer kunnen wij ons ook tijden onvruchtbaar voelen, hopeloos. Maar toch is er de wijngaardenier. Als een wonder zijn wij in die wijngaard van het leven geplant bij onze geboorte. Je wordt er stil van als je aandachtig leest. Beeld dat als een sprankje hoop oplicht in de ellende van het volk, in lijden dat ons kan overkomen. De profeet Mischa zegt: Hij zal zich steeds opnieuw over ons ontfermen, Hij die vreugde vindt in goedheid.
Ons oog wordt meegenomen naar een onvruchtbare vijgenboom… die de grond maar staat uit te putten. De eigenaar van de wijngaard ziet er geen heil meer in. Hak hem om. De wijngaardenier echter kijkt heel anders, liefdevol is Hij betrokken op die boom en zegt, toe geef hem nog een kans. Omspitten, bemesten, processen van bewustwording en groei…. Wat een geduld, wat een liefdevol kijken. Het brengt ons ook bij ons eigen kijken naar onszelf, naar elkaar. Hoe kijken wij eigenlijk? Kijken wij gunnend, liefdevol naar het mooie van onze medemens? Het is zo’n valkuil elkaar de maat te nemen, te oordelen, over de ander gaan vertellen…. Stop hiermee zegt Jezus.
Gods oog is op ieder, ook op die onvruchtbare vijgenboom, de mens die wij niet zien zitten. Geduldig en zorgzaam kijkt de wijngaardenier naar ieder stekje dat Hij toch eigenhandig heeft geplant. Hij kent ons van binnenuit, tot in onze fijnste haarvaten. Nee, geen botte bijl. Hij gelooft in die boom, in die mens, in diens wezen, het mooie, de nog ongeziene mogelijkheden. Met een eindeloos geduld wacht Hij op onze toewending. Hij beschuldigt de boom nergens van. Je bent ten diepste gekend en bemind. Bekeer u, vertrouw je toe.
Bidden wij dat wij ons toewenden naar de Bron van Levend water, Gods liefdevolle aanwezigheid in wie wij ten diepste zijn. Dat wij zien mogen.
Cis Pater
